Perspectief, nr 1, maart 2018

COLUMN GERARD VONK Wanneer lieten omstanders u voor het laatst in de kou staan? Het was ‘mijn Feyenoord’ dat het bij mij voor elkaar kreeg. En niet zo’n beetje ook! Wat had ik het Siberisch koud na het vertoonde spel in ALLE wedstrijden in 2018 en door ALLE perikelen die speelden rond Feyenoord City. Het was niet te harden en ik waande me voor even in het onherbergzame Siberië. FINALE De aftredend landskampioen liet het van kwaad tot erger komen. Het dieptepunt viel in de derde week van februari op te tekenen. Een ijskoude nog wel. Op de rol stond het bekerduel tegenWillem II. De gevoelstemperatuur daalde beneden de kritische – 15 graden. Het werd daarmee het bewijsstuk van hoe het vooral niet moet. De 22 goed betaalde acteurs speelden om een finaleticket en toonden voor de bühne hun geldings- en incasseringsdrang. De toeschouwers betaalden voor hun kaartje en hoopten op bekerspektakel en daarbij een winstpartij. Welnu, het was niet anders te omschrijven als een dramapartij in twee bedrijven, gewonnen door onze club dat wel. De vrieskou was letterlijk en figuurlijk te voelen. Het ging per kwartier. Voor aanvang dacht ik nog ‘dit valt mee’, na een kwartier spelen drong de kou mijn lijf binnen, na een half uur dacht ik het te gaan begeven en nog net voor de 45 minuten viel kramp in beide kuiten en bovenbenen mij ten deel. In de pauze danste ik me, onherkenbaar en ondenkbaar, warm op onhebbelijke hiphop muziek. Gedurende de gehele, oninteressante, tweede helft spookte het door mijn hoofd dat het vooral geen verlengen mocht worden. Dat is ‘ons’ bespaard gebleven: 3-0. De terugweg was een nog groter lijden. Eerst volgde de ijzige wandeling over de Strevelsweg, vervolgens een klein uur wachten op de bus in de half verwarmde Gastronoom onder het winkelcentrum Zuidplein, gezeten achter een Fanta. Ommiddernacht de laatste half verwarmde, of was ik wellicht al niet meer warm te stoken? Bus gepakt naar Piershil VAK C RIJ 15 STOEL 44 SIBERIË