Perspectief, VASF, juli 2019

PERSPECTIEF MAGAZINE VERENIGING AANDEELHOUDERS STADION FEIJENOORD N.V. 146 Was u ook zo blij met Wouter Koolmees, de minister van Sociale Zaken enWerkgelegenheid? De kleurrijke politieke vogel leverde een huzarenstukje door na jaren gesteggel een pensioenakkoord op tafel te krijgen waar alle partijen mee kunnen leven. Op weg naar mijn ‘oude dag’ levert het mij drie maanden op. Hulde! Een vergelijkend proces is de weg naar Feyenoord City. Lang, hobbelig en dan weer drassig. Er is behoefte aan een ‘Feyenoord-Koolmees’ die de partijen op één lijn krijgt. METHUSALEM Rotterdam en Feyenoord willen een nieuw stadion. Veel belangen en belangstellenden. Dan weer licht aan de horizon, dan weer donkere wolken boven de Maas. Toch gloort er de laatste maanden gerechtvaardigde hoop. Feyenoord City ziet steeds meer lichten op groen gaan en het point of no return nadert. Als aandeelhouder kijken en luisteren we met interesse mee. Wat zit er voor ons in het vat? Begin juni praatte het VASF-bestuur ons bij. Het onderhandelingsresultaat is er eentje om in te lijsten. De oude Methusalem zou er jaloers op zijn geweest. Liefst 60 jaar plakken we aan de levensduur van het aandeel, en wil je wat luxer leven dan resteren er altijd nog 50 jaar. Een levenslange waarde, zou ik zeggen hoewel er aandeelhouders blijven die het niet voldoende vinden. Even had ik nog de vrees voor de ‘FNV’-achtige taferelen. Niet nodig, de critici konden hun beleving en vragen kwijt, alles op een verhelderende en constructieve wijze. De leden hadden er aan het slot een warm, wel gemeend applaus voor over. Het bestuur kon de brede lach en opluchting niet onderdrukken. Een fraai staaltje ‘Koolmees’ binnen de VASF. KLEINE KINDEREN Welk een verschil met de daaropvolgende Algemene Vergadering van Aandeelhouders Stadion Feyenoord. Een wassen neus, zo leek mij na de luchtig en strak geleide VASF vergadering. Echter, het luchtige sloeg om naar grimmig en het strakke naar drammerig. Daarbij kijk ik zowel naar president commissaris Cees de Bruin als naar de ‘klassieke’ vragenstellers vanuit de zaal. Een ware machtsstrijd ontspon zich. De eerder getoonde VASF-samenwerking, saamhorigheid en samenhang verdween als sneeuw voor de zon. De Bruin wilde het duidelijk kort houden. De agenda oplepelen, wat teksten voorlezen, het belangrijkste punt ‘statutenwijziging’ aftikken en op naar de borrel. Dit tot onvrede bij de vragenstellers die tegen ‘De Bruin’- muur opliepen. De voorzitter gebruikte nog wel de term ‘discussiëren’ met elkaar maar de uitspraken ‘ik ben als voorzitter belast met de leiding van deze vergadering en heb het voorrecht om iemand te onderbreken’ en zeker ‘het is typisch een Nederlands verschijnsel dat iedereen vragen kan stellen’ gaven weer dat er sprake was van negeren en minachten. Een inspreker counterde nog met ‘u laat mensen niet uitspreken, we zijn geen kleine kinderen’ hetgeen met applaus uit de zaal werd ondersteund. Waar ik benieuwd naar ben, is de reactie en inbreng achteraf van zijn medecommissarissen. Her- en erkennen zij de ontregeling die de vergadering door de wijze van leiden kreeg? Op voorhand kun je weten wie er naar de microfoon gaat lopen en wat de vraag zal zijn. Wat let de voorzitter om de inspreker aan te kijken, te erkennen en te beantwoorden. Echt, het zal een waar ‘Koolmees’-effect geven! BASIC INSTINCT Genoeg over ‘het voorzitten’. Resteert het aankleden van de tafel waarachter de commissarissen plaatsnemen. Onder het gezelschap bevinden zich twee dames. Beiden zonder naambordje, dus is het gissen naar wie nu wie is. Onderscheidend was het dragen van een rok door één van de dames. De tip daarom in het vervolg een gordijn voor de tafelrij te hangen. Het scheelt een Sharon Stone-tafereel in de film Basic Instinct waarbij de volle Guus Broxzaal een vooruitziende blik had richting en onder de rok van commissaris. ‘Shame, shame, shame’ zong ‘Koolmees’ Shirley & Company al in de jaren zeventig. Een rood-witte zomergroet, Gerard Vonk VAK C RIJ 15 STOEL 44 KOOLMEES COLUMN GERARD VONK