Perspectief, VASF, oktober 2020

PERSPECTIEF MAGAZINE VERENIGING AANDEELHOUDERS STADION FEIJENOORD N.V. 87 den IJssel, tot een paar jaar geleden nog wethouder in deze ‘slaapgemeente’ met veel Feyenoordsupporters, waarschuw- de op de vrijdag voor Feyenoord versus ADO voor sancties mocht het weer fout gaan. De politiek wist het voetbal en dus de supporters weer eens in te zetten om aan te geven hoe belangrijk het wel niet zou zijn als fans in de open lucht liederen gaan staan zingen. Over fluiten werd niks gezegd, of viel dat ook onder ‘je moet gewoon je bek houden’? En dus waren alle ogen weer eens op onze Kuip gericht, op zondag 27 september. Ook ik vond het allemaal enorm spannend. Eenmaal over de Van Brienenoordbrug gereden konden we achter elkaar doorrijden naar P2, vlak naast het stadion. Stewards met mondkapjes vroegen me niet of ik ziekteverschijnselen had. Sterker nog, ik stond een tijdje te kijken en niemand werd bevraagd. Tijdens de korte wandeling naar het perscentrum passeerde ik Bas van Noortwijk en tal van andere medewerkers, die zich keurig aan de voorschriften hielden. Ook binnen zorgde gastvrouw Laura voor een veilige sfeer door vanachter een scherm en met Adidasmondkapje het kleine perslegioen te verwelko- men. Op perstribune was keurig op diverse stoeltjes een wit kruis gezet. Jan Boskamp en Nicky van der Gijp ontbraken, ook mijn vaste buurman Jan Oudenaarden zat thuis. Op het veld en de tribunes hing eens serene rust, alsof het 35 graden was en men totaal geen zin in een gezellige voetbalmiddag had. Even later verstoorde Arweiler namens ADO Den Haag echter dit gevoel en kwam al snel op een o-1 voorsprong om- dat Geertruida ook nog niet helemaal wakker was. Het was immers nog geen halfeen, eigenlijk een onwerkelijke aanvangstijd voor een eredivisieduel. Gelukkig was Geertruida om kwart voor een wel wakker en kopte fraai raak. De een-een ruststand zorgde voor wederom een rustige sfeer op de tribunes. Af en toe klonk een fel gefluit en een enkeling oefende voor de Masked Singer of Voice Senior door al solo het clublied aan te heffen. De rest van de fans hield verstandig de mond dicht. Het clubbelang stond immers voorop, de waarschuwingen waren overduidelijk. Dat Senesi zijn mooiste goal ooit (dat zei hij mij persoonlijk na afloop) produceerde, zorgde voor luid gejuich. Logisch, een juichreflex is immers aangeleerd en geïmiteerd gedrag. Dat leer je niet zo maar af. Ook het gejuich na 95 best enerverende mi- nuten kan worden betiteld als ‘normaal’. Tijdens het duel appte ik ‘mijn buurman op de perstribune’, Peter Houtman, om hem te attenderen op de verjaardag van Dick Advocaat. Onze speaker, die ver- der het publiek amper hoefde te waar- schuwen, maar dat wijselijkerwijs wel regelmatig deed, riep dat hij de 13.000 fans daar na afloop op zou wijzen omdat hij bang was dat massaal het ‘lang zal hij leven’ zou worden ingezet. De jarige nam na afloop in de persruim- te redelijk chagrijnig de vele felicitaties in ontvangst. Gelukkig veranderde zijn bui al snel en rondde hij het perspraatje af met een grap en een grol. Dick is im- mers net een politicus, hij weet precies wanneer bepaalde wensen moeten wor- den geuit. Als de camera’s draaien, dan neemt Dick geen blad voor de mond. Ook geen mondkapje.